Fobia społeczna

Fobia społeczna (inaczej: lęk społeczny) to rodzaj zaburzenia lękowego, który powoduje u chorego szereg zmian w funkcjonowaniu zarówno na obszarze życia społecznego, jak i zdrowia fizycznego i psychicznego. Fobii społecznej nie należy mylić ani z nieśmiałością (cecha osobowości związana z odczuwaniem ŁAGODNYCH stanów lęku podczas sytuacji społecznych), ani z introwersją (cecha osobowości związana z preferowaniem bez towarzyskiej formy spędzania czasu).

Lęk społeczny to CHOROBA, która powinna być leczona jak każda inna, a brak zrozumienia jej charakteru może prowadzić do dramatycznych skutków. Fobia społeczna jest TRZECIM najczęściej diagnozowanym zaburzeniem psychicznym (po depresji i uzależnieniu od alkoholu). Co więcej, u chorych bardzo często obserwuje się wystąpienie objawów charakterystycznych dla innych typów zaburzeń lękowych, a nawet dla zaburzeń depresyjnych. Czasami to właśnie fobia społeczna jest przyczyną depresji lub odwrotnie.

Istotnym czynnikiem, który może wskazywać na fobię społeczną, jest nasilenie się DYSKOMFORTU FIZYCZNEGO podczas sytuacji społecznych. Do jego objawów należą chociażby kołatania serca, wzmożone pocenie, zawroty głowy czy drżenie. Do tego dochodzi często również napięcie fizyczne i związany z nim skurcz mięśni, który może powodować mdłości, ucisk w gardle czy w żołądku, a nawet parcie na pęcherz czy problemy z oddychaniem. U chorującego na fobię społeczną takie objawy są wywoływane przez STRES związany z jakąś sytuacją społeczną.

Warto zaznaczyć tutaj, że reakcja organizmu jest głęboko niewspółmierna do wydarzenia. Oznacza to, że chorzy obserwują u siebie wyżej wymienione objawy nie tylko w chwili rozmowy kwalifikacyjnej czy wystąpienia publicznego, ale również podczas z pozoru zwyczajnych czynności, takich jak jedzenie w miejscu publicznym czy też robienie zakupów w sklepie.

Oprócz szeregu objawów fizycznych, lęk społeczny powoduje również wiele patologicznych reakcji psychicznych, np. występowanie przytłaczających natłoków myśli czy też zaburzonej wizji rzeczywistości (często chorzy mają nieustanne wrażenie bycia obserwowanymi).

Niestety chorzy często nie są w stanie racjonalnie podejść do swoich objawów; umniejszają je lub bagatelizują. Jednak warto pamiętać, że głównym wyznacznikiem choroby jest samopoczucie chorego, a każde zauważalne pogorszenie w funkcjonowaniu społecznym może być powodem do chociażby krótkiej konsultacji ze specjalistą, który pomoże określić charakter problemu i jego ewentualną przyczynę.

Fobia społeczna może mieć różne źródła, a dodatkowe często są one mieszane. Najczęściej podłożami choroby są czynniki neurobiologiczne (zaburzenia funkcjonowania układu nerwowego w tym mózgu) i środowiskowe (chociażby stosowany przez rodziców model wychowania).

Lęk społeczny jest zaburzeniem psychicznym, które leczy się w zależności od przebiegu i charakteru objawów. Najczęściej stosowanymi metodami leczenia są psychoterapia i leczenie farmakologiczne, w zależności od decyzji lekarza psychiatry.

Nieleczone zaburzenie wiąże się z wysokim ryzykiem nasilenia objawów i/lub wystąpienia innych. W skrajnych przypadkach osoby cierpiące na fobię społeczną doświadczają znacznego wycofania z życia społecznego czy nawet myśli samobójczych. Fobia społeczna jest chorobą LECZONĄ, a po terapii pacjenci wracają do normalnego, zdrowego życia.